Yorum ve Asiri Yorum, Umberto Eco'nun Cambridge'de verdigi 1990 Tanner Konferanslari'na dayanir. Eco'nun yorumun sinirlarini degerlendirdigi, baska bir deyisle neyin yorum neyin "asiri" yorum oldugunu belirlemeye calistigi uc konferansina, diger uc katilimci birer konusmayla karsilik vermis, Eco dorduncu ve son konferansinda onlarin katki ve itirazlarini yanitlamisti. Diger katilimcilar, romanci ve elestirmen Christine Brooke-Rose, edebiyat kuramcisi Jonathan Culler ve filozof Richard Rorty'ydi. Eco once tarihsel bir bakisla yorumdaki hermetik gelenegi gozden gecirir. Zamanla hermetik yaklasim, yorumun sonsuz olduguna, surekli akip giden anlamin ele gecirilemeyecegine hukmeder. Bununla bazi modern yorum anlayislari arasinda paralellikler oldugunu, ozellikle yapibozumun metni acik uclu bir evren gibi gorerek, yorumcunun onda sonsuz ic baglantilar kesfedebilecegini one surdugunu belirtmek gerekir. Yorumun mutlaka bir siniri, bir olcusu olmasi gerektigini dusunen Eco, uclu bir kavram zemini uzerinden konuya yaklasir: Yazarin niyeti (intentio auctoris), okurun niyeti (intentio lectoris) ve metnin niyeti (intentio operis). Yazarin niyetini belirlemek cok zordur ve cogu zaman metnin yorumu acisindan onemsizdir. Rorty'nin deyisiyle "metni ne yapip edip kendi amacina hizmet eder hale sokan" okurun niyeti de nihai bir cozum olmadigina gore, geriye metnin niyeti kalir. Eco'ya gore metnin niyeti, "Ornek Okur"u kurmaktir. Ornek Okur, metinden uygun verileri alarak bir yoruma ulasir. Birden cok yorum olanakli olsa bile, metnin kurgusu belli yorumlarin "asiri yorumlar" oldugunu ortaya koyar. Ornek Okur, parca-butun iliskisini surekli goz onunde bulundurarak tutarli bir yoruma ulasir. Bu yorumda "Empirik Yazar"in niyeti ve islevi son derece sinirlidir. Eco, kendi yapitlarindan da ornekler vererek, savlarini kanitlamaya calisir. Yorum ve Asiri Yorum, yorumu her acidan yeniden dusunmemiz icin onemli ipuclari sunuyor; metin-yazar, metin-okur iliskisini, ozerk bir yapi olarak metni, a - from Amzon