Kierkegaard zihinsel ve sanatsal gelisimi surecinde onceleri Alman romantizminin etkisi altindaydi. Kendini, geleneklerin zihinsel gelisimini sinirlamasina izin vermeyen yaratici bir birey olarak tanimliyordu. Bu baskaldirinin ana motifini ise ironi kavrami olusturuyor ve boylece ironi genel bir zihinsel ilke duzeyine yukseltiliyordu. Bunun uzerine Kierkegaard, ironiyi zihinsel faaliyet icin onemli bir ilke olarak goren ilk felsefi kisilik olan Sokrates'e yoneldi. Sokrates ironiyi tartismalari yonlendirmek icin kullaniyor, bunu da, o zamana kadar bilindigi dusunulen konulardaki belirsizlikleri ve celiskileri aciga cikarmak amaciyla bilmiyormus gibi yaparak sorular yoneltmek ya da bilgisizmis gibi davranmak suretiyle yapiyordu. Boylece Sokrates uzerine yogun bir calisma yapan Kierkegaard, Ironi Kavrami'nda buyuk filozofu Xenophon, Aristofanes ve Platon'un gozunden inceler ve onu Fichte, Schelling ve Hegel gibi 18. ve 19. yuzyil filozoflariyla karsilastirir. Ironi perspektifinden bakarak Platon diyaloglarindaki sokratik unsurlari ortaya cikarmayi dener. Ironi Kavrami, genis okur kitlelerinin ilgisini ceken buyuk filozof Kierkegaard'in doktora tezi olarak gerceklestirdigi bir calismadir. Bu nedenle birinci bolumunde mumkun oldugunca akademik bir dil kullanmaya calisan Kierkegaard, metin ilerledikce, ozellikle ikinci bolumde o muthis siirsel ve yaratici uslubunu bulur. Ironi Kavrami, cagin en onemli filozoflarindan biri olan Kierkegaard'in yazarligindaki bu buyuk donusumu izleme acisindan da ayri bir degere sahiptir. Cunku onun yazarlik yetenegi adeta bu sayfalardan dogmustur. - from Amzon